Hey iedereen,

Afgelopen maandag was een rustige dag. Na heerlijk te hebben geslapen begon onze dag om 10.00. We kregen bij het begin een papiertje waar we onszelf in 5 woorden moesten beschrijven. Dit mochten goede en slechte eigenschappen zijn of soorten hobby's, sporten etc. Als het maar iets zegt over je als persoon. Wanneer je zoiets over jezelf moet zeggen is dat nog knap lastig. Dit heb ik uiteindelijk opgeschreven: Social, Analytical, piano player, Rowing en Math student. Dat laatste omdat ik aankomend jaar natuurlijk weer wiskunde ga studeren.

Deze moesten we even bewaren voor later. Eerst kregen we een soort les over de cultuur van Nepal, vooral over de religie. In Nepal zijn er meer goden dan inwoners. Er zijn namelijk 28 miljoen inwoners en 33 miljoen goden. Er wordt daar dus ook veel tijd en aandacht aan besteed. Maar ze staan ook open voor andere religies. Ze zullen je niet anders aankijken wanneer je bijvoorbeeld moslim of christelijk bent. Er is veel respect voor elkaar. Op die manier proberen ze de wereld te verbeteren. Wanneer ik lach naar iemand, misschien lacht die persoon naar zijn familie, de familie lacht naar al hun vrienden, dan lacht het hele land en dan lacht het land naar de wereld en dan lacht de hele wereld. Het is een prachtige gedachte en manier om zo in het leven te staan. Er is ook een speciale groet: je houdt je handpalmen tegen elkaar aan en tegen je borst en dan zeg je 'namasté'. Dit betekent ik buig onder u, wat betekent ik respecteer uw ziel en uw bestaan.

Na een les over de cultuur begonnen we met een opdracht om elkaar beter te leren kennen. We moesten allemaal onze briefjes die we eerder hebben ingevuld inleveren. Daarna werden ze weer verdeeld en moest je op basis van die 5 woorden je partner vinden. Uiteindelijk had iedereen zijn partner gevonden en werd je 1 keer geïnterviewd en moest je daarna de persoon op jou briefje interviewen. Na ong 20 minuten was iedereen klaar en moesten we elkaar voorstellen aan de groep.

Ohja ben nog vergeten te vertellen dat iedereen een Nepalese naam kreeg. De mijne is: Shambhu, elke naam hier heeft een betekenis. De mijne betekend, een bron van geluk, en dat ik graag anderen wil helpen. Dus ben ik er zeker tevreden mee.

Oké, terug naar het voorstellen. Ik werd als eerste voorgesteld aan de groep en daarna moest ik zelf ook weer iemand voorstellen. Zo zorgde je ervoor dat uiteindelijk iedereen door een ander werd voorgesteld. Wat mij verbaasde is dat iedereen echt onwijs goed Engels praat. Natuurlijk zijn er een paar die het lastig vinden maar ze doen goed hun best en uiteindelijk met gebruik van handen en voeten begrijpt iedereen elkaar.

Om daarna beetje los te komen gingen we naar buiten om een paar oefeningen te doen, zoals limbo dansen. Nadat iedereen weer beetje los was werden er afspraken gemaakt en gingen we weer terug naar binnen om te lunchen. Om 14.00 begon ons programma weer, we kregen les over de do's en don'ts in Nepal. We kregen te horen dat er eigenlijk meer don'ts dan do's zijn. Zal er een paar noemen. Je mag bijvoorbeeld niet iemands hoofd aanraken. Wanneer je eet dan eet je met je hand en dan alleen met je rechterhand. De reden hiervoor is dat je jezelf, nadat je naar de wc bent geweest, schoonmaakt met je linkerhand. Gelukkig zijn er ook genoeg vorken en lepels zodat je ook op de normale manier kan eten.

Afgelopen dagen hebben we ook wat taalles gehad. Na twee lessen kan ik nu vragen hoe iemand heet en waar hij/zij vandaan komt. Bijvoorbeeld, 'mero naam Shambhu ho' betekent mijn naam is Shambhu. Ook leren we kleine woordjes als ja en nee of dankjewel. Het is natuurlijk niet genoeg om een gesprek te hebben, maar wanneer je dhanyabaad zegt ipv thank you laat je wel zien dat je moeite steekt in de cultuur en dat waarderen de mensen hier enorm.

Verder hebben we ook al twee tempels bezocht. Als eerst zijn we naar de sleeping vishnu gegaan waar twee van de groep een presentatie hebben gehouden over de tempel. We mochten helaas niet dichtbij komen omdat we geen Hindu zijn. Nadat we de tempel hadden bezocht zijn we naar een klein winkeltje gegaan waar we Nepalese kleding op maat lieten maken.
Daarna terug naar de guesthouse gegaan en spelletjes gespeeld met de andere vrijwilligers.

De volgende dag bezochten de tweede tempel. Deze was echt enorm, de bouddhanaht stuppa. Een ontzettend mooie tempel, helaas konden we de ogen van de tempel niet zien. Door de aardbeving van vorig jaar zijn ze flink aan het renoveren en waren er dus stukken afgeschermd. Hierna konden we kiezen of we terug naar het huis gingen of dat we nog op stap gingen. We besloten om uit eten te gaan ergens in Kathmandu. In het begin was dit ook een heel goed idee, we hebben ergens op een dakterras gezeten en een Nepalees gerecht genaamd momo's gegeten. Eenmaal terug in het huis voelde ik me nog helemaal goed en was er niks aan de hand. Echter rond een uur of 03.00 ging het mis. Badend in het zweet werd ik wakker heel misselijk en mijn hele lichaam trilde. De momo's vielen niet echt lekker. Ik zal jullie de details besparen. Wel zei Rajesh, de directeur van de organisatie, dat je pas in Nepal bent geweest als je diarree heb gehad. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat ik in Nepal ben geweest.
De volgende ochtend voelde ik me al een stuk beter, maar nog steeds niet 100%. We begonnen de dag met een yoga sessie. Dit was heel ontspannend maar ook best pittig. De instructeur liet ons in houdingen staan waarvan ik niet wist dat mijn lichaam daar tot in staat is. Na de yoga sessie en ontbijt gingen we onze eigen lunch maken. Weet niet de naam van het gerecht maar het bestond uit een soort naan achtig stuk brood met aardappels gekookt in heel veel specerijen en kruiden. Het was een van de lekkerste maaltijden en niet alleen omdat we het zelf hebben gemaakt ;P.

Na de lunch kregen we een briefje, hierop stond in het Nepalees 3 producten die we op de lokale markt moesten kopen. In 3 groepen van 4 werden we opgesplitst en gingen we opzoek. Al heel snel hadden we de spullen en besloten we maar thamel, een toeristische plek in Kathmandu, te bezoeken. Verder bestond de dag voornamelijk uit relaxen en thuis lekker met iedereen kletsen en kaartspelletjes spelen.

Gister was uiteindelijk de laatste dag van de cultuurweek. We begonnen al vroeg, om 07.00 ontbijten zodat we om 07.30 konden beginnen met de hike. Dit duurde ongeveer 3 tot 4 uur. We hebben echt prachtige plekken gezien en ondanks dat het de hele tijd heeft geregend was het een hele mooie tocht. Na de hike thuis lekker uitgerust zodat we in de avond samen uit eten konden gaan.

We hebben daar in ontzettend leuk restaurantje gezeten waar we heerlijk hebben gegeten en echt een ontzettend gezellige avond hebben gehad. Eigenlijk iets te gezellig, we moeten namelijk altijd on 21.30 thuis zijn. Je raad het al, om 21.30 zaten we nog gezellig na te tafelen in het restaurant totdat iemand opmerkte dat we allang thuis hadden moeten zijn. Alleen had iedereen net wat te drinken, maar om niet in de problemen te komen dronk iedereen snel hun drankje op en besloten om zo snel mogelijk een taxi te vinden. Gelukkig is dat in Nepal geen probleem, we vonden snel 2 taxi's en waren we rond 22.15 thuis. Alleen de deur was op slot, gelukkig was er nog iemand wakker die open kon doen anders hadden we toch een klein probleempje gehad. Uiteindelijk dus toch binnengekomen en zijn we snel onze kamer ingegaan.

Vandaag is een rustdag, de cultuurweek is afgelopen en nu gaat het echte werk beginnen. Morgen vertrek ik naar Sikdel waar ik ga helpen aan het opbouwen van een school. Ze zijn al best ver, ze hoeven alleen nog het dak erop te zetten en de grond gelijk te maken. Het zal wel even anders dan normaal zijn. Er is daar bijna niks, het is back tot basic. Geen elektriciteit, geen normale wc, geen normaal bed. We kregen te horen dat we niks speciaal moeten verwachten, dit kan er alleen maar voor zorgen dat het een grote teleurstelling wordt. Er zijn wel een paar vrijwilligers teruggekomen uit Sikdel en ze zeggen allemaal dat het enorm mooi is daar en echt de moeite waard is. Heb er enorm veel zin in en verheug mij nu al op volgende week. Aangezien daar geen wifi is en hier in Nepal een simkaart regelen nog meer moeite kost dan een pistool in de Verenigde Staten zal ik voor een langere tijd niks kunnen laten weten. Wel betekend dat jullie alleen maar een langer verhaal kunnen verwachten wanneer ik weer terug ben in Kathmandu.

De wifi is hier niet heel goed dus voor de foto's zullen jullie nog even moeten wachten. Wel kan ik jullie garanderen dat het wachten de moeite waard is.

Wat is Nepal toch een prachtig land.

Ik spreek jullie snel weer!

Namaste,

Shambhu