Namaste,

Het is dan bijna zover, het einde van mijn avontuur nadert. Over twee dagen zal ik alweer in het vliegtuig zitten. Ondanks dat het een hele bijzondere reis is heb ik best zin om weer lekker in het vertrouwde Nederland te zijn. Echter voordat het zover is zal ik jullie nog een keer meenemen in mijn trip in Nepal.

Nadat Jelle en ik aangekomen terug in Kathmandu besloten we eerst een relaxt weekend te hebben en daarna een aantal dagen naar Pokhara te gaan.

De zaterdag besloten we eerst om onze kleren te laten wassen bij een klein tentje en in de middag lekker te relaxen in een restaurantje in de buurt. Tijdens de lunch kwamen we beide nog wat bekenden tegen waarmee we toen zijn opgetrokken. Nadat we rond 17.00 onze was oppikte zijn we weer terug gegaan naar rajesh. Nou ik doe voortaan gewoon mijn was zelf. Een aantal shirts en een overhemd zijn ipv schoner alleen maar nog viezer geworden. Gelukkig niet mijn duurste kleding maar toch vervelend. Misschien thuis mama lief aankijken of ze met een of ander wondermiddel die vlekken eruit kan krijgen. De volgende dag besloten we om naar een hele bijzondere plek te gaan, namelijk de Pashupatinath tempel. Ook hebben we gelijk doorgegeven aan rajesh dat we een aantal dagen naar Pokhara wilden.

De volgende dag zijn we dus naar de Pashupatinath tempel gegaan, dit is een van de meest bijzondere plekken in Kathmandu. Het is een enorm crematorium waar iedereen in het openbaar wordt gecremeerd. Voordat we over het terrein mochten lopen moesten we eerst toegang betalen waar we ook gelijk een gids hadden geregeld. Uiteindelijk heel blij dat we een gids hebben genomen. Hij heeft ons ontzettend veel kunnen vertellen over hoe en waarom iedereen gecremeerd wordt. Een van de redenen is dat we onze ziel uit ons lichaam verdwijnt en we het lichaam terug aan de aarde moeten geven. Ons lichaam gaat namelijk terug naar de vijf basis elementen: aarde, water, vuur, lucht en ether. Echter zijn er wel twee uitzonderingen namelijk kinderen tot 5/6 jaar oud en sadhoe's. Kinderen tot 5/6 jaar worden begraven omdat zij nog niet het verschil tussen goed en kwaad weten en hun ziel dus nog zuiver is. Dit geldt dus ook voor sadhoe's zijn mediteren hun hele leven om de ziel te zuiveren. Wanneer jonge kinderen en sadhoe's worden begraven blijven hun zielen op aarde. Deze zielen zijn zuiver en zorgen dus voor een gelukkige en vredige wereld.

Natuurlijk zijn er veel meer rituelen verbonden, maar als ik dat allemaal ga opschrijven kan ik net zo goed een boek beginnen. Dus dat bespaar ik jullie. Ik zou eerder zeggen dat jullie het zelf moeten ervaren.

Alleen wat mij het meest opviel is dat ze zo open zijn. Zo'n crematie wordt openlijk gedaan, iedereen staat ernaast en kan kijken hoe iemand wordt gecremeerd. Dit heeft iets vreemd maar het heeft ook weer iets speciaals. Daarnaast heeft de gids ook meerdere verhalen verteld over de geschiedenis van Nepal en hoe alles hier ontstaan is. Ook vertelde hij dat Nepalesen echt ontzettend gelovig en fatalistisch zijn. Mensen geloven dat je geen invloed hebt op de uitkomst van je leven en dat alles door het lot is bepaald. Er worden hier ook nog steeds dieren geofferd. Wanneer ze een dier willen offeren laten ze ook de keuze aan de dieren, in ieder geval dat beweren ze. Ze nemen vijf soorten dieren, als ik het goed kan herinneren, een buffel, een geit, een duif, een eend en een kip. Dit allemaal om de goden te aanbidden. Ohja en alleen de mannetjes werden geslacht omdat de vrouwtjes kinderen moeten baren. De keuze voor het offeren ligt dus bij de dieren, dit doen ze door water in het gezicht te gooien en als ze hun kop bewegen dan zijn ze klaar om geofferd te worden. Echter wanneer ze niet hun kop bewegen blijven ze water gooien totdat het beest wel zijn kop beweegt, dus echt een keuze hebben ze niet.

Uiteindelijk duurde de tour ong 2,5 uur en was super interessant. Het laat je op zo'n andere manier kijken naar een tempel zonder een gids. Nu weet je ook de achterliggende gedachten waarom het leven hier is zoals het is en het zorgt ervoor dat je alles ook beter opneemt.

Thuis aangekomen hebben we ons voorbereid om naar Pokhara te gaan. Die maandag vertrokken we om 6.00 naar de bushalte waar een touristbus op ons wachtte om te vertrekken. Het is een prima bus met airconditioning en redelijke beenruimte, alleen gold dat niet voor Jelle. Met zijn 2.00m had hij nergens genoeg beenruimte. Het was een helse rit naar Pokhara. Stel je voor, een slechte weg in Nederland is al 100x beter dan de beste weg hier, nu ga je met een met een grote touringbus met aardige snelheid over deze weg. Volgens mij was er geen moment dat ik even stil heb gezeten om in slaap te kunnen vallen. Dit rit duurde ongeveer 7 a 8 uur, dit is wel inclusief 3 stops waar je naar de wc kon en wat te eten kon halen. Echter met mijn autoziek verleden en de hobbelige weg besloot ik het lunchen maar even over te slaan. Uiteindelijk aangekomen in Nepal werden we door meerdere hoteleigenaren benaderd om bij hun hotel te slapen want ze zijn allemaal de beste van Pokhara. Uiteindelijk zijn we in een taxi gestapt richting lakeside. Wat we niet doorhadden was dat de taxichauffeur ons naar een van die hotels bracht. Zelf besloten we eerst gewoon wat te zoeken voordat we zomaar een kamer boeken in het eerste beste hotel.

Nadat we ook TripAdvisor hebben geraadpleegd zijn we uitgekomen bij hotel Adam. Een hotel aan het meer met balkon en een prachtig uitzicht op de bergen. Hier hebben we even genoten van de zachte bedden. We hoorden van iedereen dat je in Pokhara moet paragliden dus hebben we dat ook meteen geregeld. Volgende morgen om 9 uur zouden we worden opgehaald. Daarnazijn we opzoek gegaan naar een goed restaurant. Hier kwamen twee Nederlandse dames tegen die we nog kende van het vrijwilligershuis. Die avond hebben we gezellig met hun gegeten. Om de avond af te sluiten zijn we nog naar een bar gegaan om een drankje te doen voordat we naar bed gingen. Na een relaxte avond besloten we naar bed te gaan zodat we volgende morgen fris en vruitig waren voor het paragliden. Echter werd Jelle de volgende dag met knallende hoofdpijn en buikpijn wakker en zat paragliden er niet in voor hem. Dus keuze was nu aan mij om in mijn eentje te gaan of een dag af te wachten en samen de volgende dag te gaan. Meestal is deze keuze zeer makkelijk, echter was het de eerste keer dat ik in Nepal een strakblauwe lucht zag en het echt perfect weer voor paragliden was. Heb toch besloten om een dag af te wachten en de volgende dag samen te gaan. Het was die dag een van de warmste die ik in Nepal heb gehad. Dit kwam ook doordat we wat lager zaten dan Kathmandu, zo rond de 900m. Nadat we in de kamer, met airco, nog even hebben gelegen besloten we naar buiten te gaan om lans het meer te lopen. Binnen 5 minuten waren zowel Jelle als ik doorweekt van het zweet. Gelijk besloten we een om naar een restaurant te gaan om in de schaduw te zitten om daar een drankje te doen. Jelle voelde zich alleen nog steeds niet goed en besloot om weer naar bed te gaan. Ik bleef achter in het restaurant om te genieten van het weer en de rust. Verder die avond een heerlijke pizza gegeten en zijn we vroeg naar bed gegaan aangezien we de volgende vroeg op moesten voor het paragliden.

De volgende dag was het helaas weer mis met Jelle hij voelde zich nog steeds beroerd en besloot jammer genoeg dat hij niet mee ging met het paragliden. Dus ging ik in mijn eentje, helaas was het weer een stuk minder. Een busje haalde mij op en bracht mij naar de plek waar we zouden springen. Tijdens de rit had ik een paar leuke gesprekken met anderen die ook gingen paragliden en een van de piloten. Omdat het weer tegenzat duurde het wat langer voordat we konden springen. Er was zoveel mist dat wanneer we zouden springen we niet wisten waar we naartoe zouden gaan. Uiteindelijk trok het weer bij en konden we gaan vliegen. Wat is paragliden gaaf zeg!! Je zit ontzettend relaxt in een soort hangstoelding en je hoeft echt niks te doen. Bij het begin heb ik gekozen om alles ook te filmen dus kreeg ik een gopro mee om tijdens de vlucht alles vast te kunnen leggen. Aan het einde van mijn vlucht deden we nog wat acrobatische bewegingen en daarna de landing. Wat een gave ervaring!

Teruggekomen bij het hotel lag Jelle nog steeds te slapen, hij voelde zich wel al iets beter maar nog steeds niet helemaal top fit. Omdat ik geen zin had om op bed te blijven liggen en toch best trek had ging ik maar weer in hetzelfde restaurant zitten om te eten en een heerlijk verdiend biertje te drinken. Na een paar uur kwam Jelle om te dineren om daarna samen terug te gaan naar de hotel kamer om de tijdrit van Dumoulin te kijken. Voor een groot deel liet de Nepalese sportzender de tijdrit zien, echter toen de grote namen gingen finishen schakelde ze over naar tennis. Dus hebben we de ontknoping via de radio meegekregen. Na het toch wat teleurstellende resultaat, iedereen verwachtte goud toch?, zijn we gaan slapen aangezien we de volgende ochtend weer vertrokken naar Kathmandu.

De terugreis wat net zoals heenreis lang en hobbelig. Aangekomen in Kathmandu moest ik beslissen wat ik in mijn laatste week zou gaan doen. Terug gaan naar Sikdel was geen optie, dus bestond mijn keuze uit drie opties. Werken in een honden opvangcentrum, werken in een crèche of lesgeven op een school. Later kwam er een optie bij die niet 100% was, werken in een klooster. Helaas ging dat laatste niet door, dat was juist de meest interessante optie. Uiteindelijk besloot ik lesgeven maar een kans te geven.

Tijdens het weekend zijn we zaterdag eerst met zijn allen gaan lunchen bij een klein tentje in Thamel. De meeste gingen daarna naar de Monkey tempel. Alleen die had ik natuurlijk al gezien en besloot ik om samen met Julien (Australische Bob Marley) een paar biertjes in de stad te drinken. Uiteindelijk ben ik daarna terug naar de guesthouse gegaan waar ik gelijk werd uitgenodigd om weer terug naar thamel te gaan om daar te eten. Die uitnodiging kon ik niet afslaan ben meteen weer terug gegaan. Daar hebben we met een grote groep heerlijk gegeten en vloeide de alcohol rijkelijk. Dit zorgde ervoor dat ook de tijd voorbij vloog. Het was al snel 22.00 en dat was volgens de regels veels te laat om naar huis te gaan. We besloten daarom een hotel in thamel te nemen. Aangezien we nu geen deadline of iets dergelijks hadden zijn we na het eten naar een bar gegaan om daar fe gezelligheid voort te zetten. Moet zeggen, de alcohol had mij redelijk in zijn greep, dronken was ik niet maar alles behalve nuchter. Rond 01.00 besloten Grace (chinees meisje), Jelle en ik om naar een hotel op zoek te gaan. Jelle moest de volgende dag ook zijn vliegtuig pakken terug naar Nederland, dus konden we het niet heel laat maken.

Volgende morgen rond 09.00 zijn we vertrokken om ergens te ontbijten. Mijn maag was een beetje van streek dus bij het begin had ik weinig trek. Na een citroen/gember thee plus een fruitsalade voelde mijn maag weer helemaal goed en propte ik gelijk nog een eitje erin zodat ik wel wat vulling had. Die dag heb ik heerlijk uitgerust en lekker niks gedaan.

Toen begon de hel, ik moest kinderen van 8 les gaan geven. Wat een hectische boel, orde krijgen was onmogelijk. Heb uiteindelijk besloten om maar spelletjes met ze te spelen en daarna paar taaloefeningentjes te doen. Maar dit zou ik geen 5 dagen volhouden. Dit deed ik gelukkig niet in mijn eentje een ander Duits meisje hielp mij. Er waren ook nog twee anderen jongens die wat renovatie werk daar deden en ik besloot de volgende dag ook maar dat werk te doen.

Heb de volgende dag dus veel staan verven en gevoetbald met de kinderen, veel beter. Zoals jullie misschien al in de gaten hebben speelt dit al af in de laatste week. Nu voelde ik me al een lange tijd best goed. Nepal vond waarschijnlijk dat het te lang goed ging want jahoor het was weer zover.

In de nacht van dinsdag op woensdag ben ik zeker 5 keer naar de wc gerend met een wcrol onder mijn oksel. Dit hield helaas niet op en zit tot vandaag met buikkrampen thuis zodat ik een wc binnen bereik van 10m heb. Het gaat al wat beter en probeer zoveel mogelijk uit te rusten want heb geen zin om ziek te zijn in het vliegtuig.

Dus ja dit waren voor mij de 5 weken Nepal. Wat een bijzondere ervaring en wat raad ik iedereen aan om een keer hier naartoe te gaan. Alleen al om te zien hoe de mensen hier leven en hoe ze omgaan met alle tegenslagen.

Ik zal wanneer ik terug ben nog een kleine update geven. Dus jullie zijn nog niet van mij af.

Tot snel!!

Namaste,

Shambhu