Namaste,

Het is nu precies een week geleden dat ik ben gearriveerd bij het dorp midden in de bergen. De rit naar het dorp was heel bijzonder. In het begin werden we met een privé busje naar de algemene bus gebracht. Geloof me, ze zijn daar geen Nederlanders gewend. De beenruimte die je hebt is nog minder dan de beenruimte bij een goedkope vlucht van een derderangs vliegtuigmaatschappij. Daarna werden we overgezet in een jeep waarmee we de berg gingen beklimmen. Als je last hebt van hoogtevrees was dit een hel voor je. We reden over wegen die net zo breed als de truck zelf zijn. Daarnaast de afgrond, gelukkig had de bestuurder geen haast en reed hij langzaamaan de berg op. Uiteindelijk kwamen we op een plek uit waar we de rivier moesten oversteken. Alleen aangezien we nu in het regenseizoen (monsoon) zitten is de rivier gestegen. Dus zat er niks anders op om vol gas door de rivier heen te banjeren. Dit was wel even een punt van billenknijpen. Tijdens de oversteek had de chauffeur de meeste lol, die stopte lachend de truck om door het achterraam even een foto van ons te maken.

Terug aan wal begonnen we weer met klimmen. Op een gegeven moment was er een punt waar de truck niet meer verder kon en we te voet verder moesten. Nu wil ik niet zeggen dat ik een goede conditie heb maar de 'dhal bhat' (typisch Nepalees rijstgerecht) heeft mij genoeg energie gegeven om niet helemaal kapot te zijn toen we aankwamen bij het dorpJE. Het dorpje bestaat uit allemaal kleine huisjes sommigen gemaakt van klei en volgens mij zelfs mest, anderen cement en anderen gemetseld met de stenen uit de berg.

We werden hartelijk ontvangen door ama (zo noemt iedereen haar). Een klein tenger vrouwtje met een hart van goud. Ze zorgt voor iedereen, iedereen mag binnenkomen en wordt ontvangen met een kop thee. Nadat iedereen een slaapplek heeft uitgezocht, kregen thee en koekjes.

Overigens de bedden hier zijn extreem hard en klein. Je neemt een houten plank ter grote van een bed en legt er een stromat en een matras dat zo dun is dat het ook als een deken zou kunnen fungeren. Ohja gestrekt op je bed liggen is vrijwel onmogelijk. De bedden zijn nou niet bepaald ontworpen de westerse wereld. Gelukkig na zo'n lange tocht maakt het niet uit in wat voor bed je ligt, heb namelijk heerlijk geslapen die nacht.

De volgende dag zouden we met zijn alleen naar sikdel (de school waar aan we werken) vertrekken. Echter regende het en had het geen zin om naar sikdel te lopen. Dus hebben we grootste gedeelte van de dag gekaart en thee gedronken.

De tweede dag was wat beter, we vertrokken naar sikdel, wat ongeveer een 30min hike is. De heenweg is ong, 20min omlaag en 10min omhoog. De terug weg is 10min omlaag en 25min omhoog. De terugweg is altijd het zwaarst omdat je al een hele dag werk erop hebt zitten.

De afgelopen werkdagen waren een beetje eentonig. Omdat het toch nog veel regende tussen door kregen we een hamer en moesten we binnen stenen kleiner slaan om daar dan cement van te maken. Zo zagen onze eerste dagen er een beetje uit.

Tot vrijdag, dit is de dag dat je, als je wilt/moet, weer terug gaat naar Kathmandu. Ik, Julien (Australiër) en David (Amerikaan) bleven voor nog een week. Dat betekende wel dat we die dag nog moesten werken. Alleen waren wij gezegend door de 33 miljoen goden, er was namelijk zon! Dit betekende ook dat we eindelijk wat serieus werk kunnen verzetten. Die dag hebben we een paar uur flink doorgewerkt en hebben een veiligheidsmuur gebouwd, deze beschermd het weg slippen van modder. Daarna begon het helaas weer met regenen. De laatste twee uur was het droog en maakte de muur af, dronken onze thee en vertrokken terug naar het dorpje. Toen begon ons weekend. Twee en een halve dag rust, we zijn toen in de namiddag nog gaan frisbeen. Alleen omdat het die dag heel heet was heb ik ook veel gezweet. Volgende dag stond ik op met het gevoel dat ik een enorme kater had. Echter was het niet de alcohol die voor deze uitdroging heeft gezorgd. Alhoewel ze wel goede zelfgemaakte drank hebben, genaamd Roxy. Nee dit was door het harde werken en het niet genoeg water drinken. Na twee paracetamol en wat ORS voelde ik me al stukken beter.

Het eten is hier overigens heeeeeeel goed. In de ochtend krijgen we bijvoorbeeld wentelteefjes, pannenkoeken, dhal bat etc. De lunch en het avondeten is ook ontzettend lekker, je moet wel van rijst houden. Elke avond eindigen we met een kop thee en flink wat kaartspellen. Daarna tussen 21.00-22.00 gaan we naar bed.

Afgelopen zondag zijn weer een aantal nieuwe vrijwilligers bijgekomen, drie op precies te zijn. Georgia (Zuid-Afrika), Nils (Duitsland) en Jelle (Nederland). Ook zondag was een rustdag en hebben we vrij weinig gedaan. De volgende dag moesten we weer wat vroeger opstaan om naar werk te gaan.

Maandag is aangebroken en mijn hoofd voelt weer alsof het uit elkaar knalt. Na twee paracetamol en een goed ontbijt voelde ik me nog steeds niet goed genoeg om een hele dag te werken. Helaas moet ik de dag waarschijnlijk weer doorbrengen in mijn bed.

Ook de volgende dag viel tegen. Heb die nacht geen oog dichtgedaan door de hoofdpijn. Heb zelfs meerdere keren mijn maaginhoud eruit gegooid. Je kan dus wel zeggen dat ik het even goed te pakken had. Nu is het probleem dat ik nou niet op de meest ideale plek ben om ziek te worden. Gelukkig komt wel iedereen gelijk met allemaal oplossingen en mogelijke medicijnen die ik kan nemen. Maar met een lege en overstuurde maag leek mij bijvoorbeeld ibuprofen niet heel verstandig. Na even buiten te hebben gezeten werd ik door de vrouw des huizes naar binnen geroepen. Daar zat een wat ouder mannetje op een stoel (zover je het een stoel kan noemen) en ik moest daar tegenover zitten. Eerst voelde hij mijn beide polsen, daarna had hij een soort wierook staafje en rijst in zijn handen. Hiermee ging hij langs mijn gezicht en gooide telkens samen met het rondzwaaien van het wierook een paar reistkorrels naar buiten. Hij was tijdens deze ceremonie een onverstaanbaar gebed/lied aan het zingen. Toen de wierook op was, kreeg hij een bakje met daarin een vloeistof, god mag weten wat. Hier deed hij ook weer wat dingen mee en duwde dat bakje mijn kant op met de bedoeling dat ik het moest opdrinken. Eerst twijfelde ik, met al een zwakke maag een onbekend goedje naar binnen werken, is dat wel zo verstandig. Nou uiteindelijk niet, 10 min later hing ik weer met mijn kop boven de wc. Ach heb het in ieder geval geprobeerd. Ben toen maar binnen gaan liggen en ondertussen werd ik door drie vrouwen verzorgd. Ik hoefde geen arm of been te strekken.

Na een uurtje liggen kwam er een tweede misschien nog wel ouder mannetje aan. Bij deze zou het wel goed gaan beloofde ze me. Oké, ik dacht ben toch al ziek, laat het maar gebeuren. Wonder boven wonder hield ik het deze keer allemaal binnen. Ben toen weer gaan liggen. Heb mij wel in geen tijden zo slecht gevoeld, kon niet in slaap komen door de hoofdpijn, ik ademde heel snel en had nul energie om maar ook iets te doen. Het probleem was alleen dat ik niks anders kon dan liggen en uitzieken. Dus liet ik me maar lekker verzorgen, was op zich ook niet heel verkeerd. Na een paar uur begon mijn buikpijn af te nemen en kreeg ik zelfs een beetje trek. Ama kookte wat noodles voor mij en deed er wel wat langer dan normaal over maar heb alles op kunnen eten en binnen kunnen houden. Hierna nog een ibuprofen ingenomen en nog wat Nepalese medicinale dingetjes die ze me bijna door mijn strot duwden aangezien ze wisten dat wanneer ik het rustig aan zou doen dat ik het niet binnen zou houden.

Uiteindelijk hebben al die medicijnen wel geholpen en voelde ik me al snel stukken beter. Nog niet fit en zou ik zeker nog geen fysiek werk kunnen verzetten. Maar het was een stap in de goede richting. Aangezien mijn lichaam hierdoor helemaal van streek is geraakt heb ik besloten eerder naar Kathmandu te gaan en daar weer helemaal fit te worden.

De dag erna echter heb had ik alleen nog hoofdpijn. Dat is met wat ibuprofen en veel water redelijk te onderdrukken. Aangezien hier het weer eindelijk verbeterde besloot ik hier te blijven en gewoon op de reguliere dag, vrijdag, terug naar Kathmandu te gaan.

Heb de hele dag lekker buiten een boek gelezen en genoten van de serene rust en het prachtige uitzicht op de Himalaya. Zo slecht had ik het nou ook weer niet. Na een paar uur kwam Jelle terug. Helemaal uitgedroogd en ook een flinke hoofdpijn. De Nederlanders zijn, zoals we de laatste tijd ook met voetbal gewend zijn, snel uitgeschakeld. Echter begon ik me steeds beter te voelen en Jelle zich steeds slechter.

In de avond werd er Roxy (zelfgebrouwde drank) gehaald. Er werd goed gedronken alleen sloeg ik deze keer over. Had ook niet veel keuze want Ama zou me wat doen als ze me met Roxy zag. De anderen hoefde daar geen rekening mee te houden en dat gebeurde ook zeker niet. De hele avond muziek gedraaid, gepokerd en veel gelachen. Al met al een hele mooie avond.

Gister was voor mij de laatste dag in sikdel. Het was weer een warme dag en zonnige dag. Misschien wel de mooiste van alle dagen. De Himalaya was bijna volledig zichtbaar, alle toppen in ieder geval. Ben wel lekker slim geweest, ik heb mijn benen afgelopen woensdag niet ingesmeerd. Was er van overtuigd dat ik grootste gedeelte van de tijd in de schaduw heb gezeten. Zo zagen ze er gister niet naar uit. Mijn knieën enkels en voeten waren flink verbrand. Heel veel pijn deed het gelukkig niet maar het was niet fijn. Ook had niemand after-sun bij zich dus heb ik me maar weer goed ingesmeerd om het een beetje vettig te houden. Omdat het zo warm was en ik niet een zonnesteek of uitdroging wil riskeren en morgen weer in de probleem zonne kom heb ik besloten om niet te werken met dit weer. Het is hier toch echt een stuk warmer dan in Nederland en daar moet ik nog steeds aan wennen. Gelukkig was ik niet de enige die besloot thuis te blijven.

Wel besloot David dit weekend te blijven hier in sikdel. Dus dat betekende wel dat ik in mijn eentje met een begeleider terug zal gaan naar Kathmandu. Tijdens mijn twee weken hier in sikdel ben ik er wel achter gekomen dat ik meer wil meemaken van Nepal en misschien de laatste twee weken wil gebruiken om rond te reizen naar andere plekken in plaats van terug te gaan naar sikdel om te werken. De land heeft zoveel te bieden en ik wil er het maximale uithalen.

Vandaag hebben we (Jelle en ik) de terugtocht naar Kathmandu gemaakt. Een zware maar mooie tocht door bergen en jungle. Van een meertje met alleen maar zicht op stenen en rotsen tot bossen met bomen zo hoog als de hemel reikt. Het eerste deel van de hike was het weer prima te doen. Bewolking met een briesje die heerlijk verkoelend werkte. Het tweede deel begon de zon door te komen en daarna ook lekker te branden. Om te voorkomen dat ik me weer vebrand smeerde ik mijzelf zo goed mogelijk in. Hier dichtbij de evenaar is die zon wel ernstig sterk. Het zweten begon nu echt, alsof er opeens een kraan open ging. Het water gutste langs mijn lichaam als ik onder een douche stond. Tussendoor konden we ons gelukkig afkoelen door het stromend water, dit was best schoon en koel. In 1,5 uur denk ik ook 2,5 liter water naar binnen moeten werken tegen uitdroging. Na ong 3 uur lopen kwamen aan bij een klein plaatste waar we wat te eten en drinken kregen en toen begonnen we te lopen naar de bus. Onze zware hike zat er dan bijna op. We snakten beiden heel erg naar die busreis. Na een uur lopen hoorden we een claxon en dat betekende verkeer. We waren er bijna, mijn voeten voelden alsof ze in brand stonden. God wat was ik blij toen ik dan eindelijk rustig kon zitten. Helaas hadden we weer geen bus ingericht voor mensen langer dan 1.75. Nu had ik er niet heel veel moeite mee, maar Jelle is een echt lange Nederlandse kerel. Met zijn denk ik bijna 2.00m moest hij wel een stoel in het gangpad hebben. Veel mensen vonden het ook best bijzonder om twee kaaskoppen te zien, we werden flink aangekeken. Er werden zelfs stiekem foto's gemaakt, in ieder geval ze probeerde het. Misschien als ze hun flitser hadden uitgezet had ik het niet doorgehad. De bus reis duurde 1,5 uur maar dat was meer dan prima. We waren gesloopt, ook niet heel gek aangezien we beide net ziek zijn geweest.

Uiteindelijk kwamen we aan in Kathmandu, hier namen we afscheid van Luuk (begeleider) en namen we taxi naar het vrijwilligers huis. Hier aangekomen konden we weer een van de beste bedden regelen. Daarna even relaxed en bij gepraat met anderen. We hadden al besloten om niet bij rajesh zijn huis te eten maar zelf ergens wat te zoeken. Gelukkig wist ik nog een goed plekje in de buurt en zijn we daar gaan eten. Daar hebben we eerst twee hele grote bieren besteld en daarna twee pizza's met extra kaas. Echt heb nog nooit zo genoten van zo slechte pizza. Daarna nog een lassi (soort van yoghurt drink) als toetje en daarna terug gegaan.

Echt een mooi avontuur, sikdel is misschien wel een van de mooiste plekken die ik tot nu toe op aarde heb gezien. Het enige wat je daar hoort is de natuur. Geen auto's, geen vliegtuigen, geen toeters of bellen echt alleen de geluiden geprocedeerd door de natuur. Ohja echt de zuivere lucht is ook heerlijk, de geur van het gras en de riviertjes wanneer je door de bergen hiked. Ook het ziek zijn was een hele ervaring, de twee ceremonies, speciale Nepalese medicijnen allemaal ervaringen die ik voor de rest van mijn leven nooit meer zal vergeten. Moet je nagaan dat ik pas net over de helft ben van dit avontuur en wat er nog te wachten staat. Wat gaat mij deze aankomende twee weken brengen? Hopelijk net zo mooie momenten als afgelopen twee weken.

En jullie zullen daar natuurlijk ook deels van kunnen meegenieten. Morgen ga ik shoppen voor de kinderen in Sikdel. Wat ik de week daarna gaat doen is nog niet bekend. Misschien Pokhara of Chitwan National park. Jullie zullen het allemaal lezen en wees nog geduldig voor de foto's er zal een hele serie komen wanneer ik terug ben in Nederland. Dan kunnen jullie zelf oordelen ;P.

Namaste,

Shambhu