5 weken Nepal, WAUW!!!

Hey iedereen,

De laatste dagen in Nepal waren aangebroken. Het vrijwilligerswerk zat erop en het werd tijd om weer terug te gaan naar het oude vertrouwde Nederland. Oh wat keek ik uit om weer het vliegtuig in te stappen en terug te gaan naar het koe-etende, chocolade-op-boterham-etende, melk-drinkende kikkerlandje. Alleen de dag van mijn vertrek drong tot mij door dat ik eigenlijk helemaal niet weg wil uit dit prachtige land. Dus besloot ik nog eenmaal een typisch Nepalees gerecht te eten met een lekker Nepalees biertje.

Daarna begon de terugreis, een lange tocht waarbij ik ongeveer 23 uur over deed. Het begon met 3 uur van te voren aanwezig te zijn op een vliegveld dat toch wel vrij weinig voorstelde ten opzichte van de vliegvelden waar ik eerder ben geweest. Duty-free shoppen was van korte duur, 3 winkels en een koffietentje. Gelukkig stond de olympsiche spelen aan zodat ik niet 3 uur hoefte te wachten.

De vlucht tussen Kathmandu en New Dehli was maar 1,5 uur dus lekker kort en was zo voorbij. Aangekomen bij het vliegveld moest ik 8,5 uur overbruggen. Bij de heenreis kwam ik al snel twee Nederlandse jongens tegen waarmee ik optrok en de uren vlogen voorbij. Nu had ik niet zoveel geluk, heb het grootste gedeelte van de tijd alleen rondgestruind door het vliegveld. Op een gegeven zag ik een bar waar de Nederlandse handbaldames aan het strijden waren voor het brons, helaas was het hun niet gegund.

Uiteindelijk maar besloten om bij de gate te gaan zitten en naar muziek te luisteren en half slapend te wachten voordat we gingen boarden. Tijdens het wachten ben ik alsnog met een stel in gesprek gekomen. Spaans stel uit Barcelona waar ik nog 1,5 uur mee heb gepraat. Dit zorgde ervoor dat de laatste paar uur wat vlotter gingen. Tijdens het boarden ook nog met een Nederlandse kerel ontmoet die al een half jaar door Azië heeft gereisd.

Van te voren had ik al ingecheckt en een emergency exit plaats geregeld, nog nooit zoveel beenruimte gehad. Echter had ik natuurlijk weer dikke pech, ik zat naast een krijsend kind, een irritant joch dat steeds maar tegen mijn benen aanliep en een man achter mijn die, toen ik mijn stoel naar achter probeerde te doen, begon terug te duwen. Dus heb ik 3 hele leuke films gekeken. Aangekomen op schiphol kan het natuurlijk alleen maar beter worden. In ieder geval, dat dacht ik........

Meestal duur het eventjes voordat je koffer op de band ligt, nu was er een kleine vertraging door een technische fout. Deze vertraging was erger dan ze bij de NS gewend zijn, geen 5 a 10 minuten maar meer dan 1 uur.

Dus heb ik nog een tijdje met die kerel die ik in New Dehli ontmoet had gepraat en uiteindelijk kwamen onze koffers te voorschijn en kon in door de schuifdeuren de blije gezichten van mijn ouders en zusje zien. Wat was het fijn om weer thuis te zijn.

Wat was Nepal een bijzondere ervaring, het heeft mij tot denken gezet en laten zien hoe mensen gelukkig kunnen zijn met eigenlijk vrijwel niks. Het is een bijzonder en ook prachtig land, ik raad iedereen wanneer je een reis door Azië maakt Nepal daarin op te nemen. Niet per se voor vrijwilligers werk maar om te zien hoe de mensen daar zijn en hoe oprecht vriendelijk iedereen daar is.

Ook wil ik jullie bedanken voor het volgen van mijn avonturen door middel van het lezen van mijn verhalen. Het was ontzettend leuk om alle enthousiaste reacties te lezen en de hoeveelheid mensen die alle verhalen ook gelezen hebben. Ohja de foto's zullen nu snel volgen ben momenteel bezig om een mooie selectie te maken.

Heel veel groetjes,

Sebastiaan

Het einde nadert

Het luxe leven is voorbij

Namaste,

Het is nu precies een week geleden dat ik ben gearriveerd bij het dorp midden in de bergen. De rit naar het dorp was heel bijzonder. In het begin werden we met een privé busje naar de algemene bus gebracht. Geloof me, ze zijn daar geen Nederlanders gewend. De beenruimte die je hebt is nog minder dan de beenruimte bij een goedkope vlucht van een derderangs vliegtuigmaatschappij. Daarna werden we overgezet in een jeep waarmee we de berg gingen beklimmen. Als je last hebt van hoogtevrees was dit een hel voor je. We reden over wegen die net zo breed als de truck zelf zijn. Daarnaast de afgrond, gelukkig had de bestuurder geen haast en reed hij langzaamaan de berg op. Uiteindelijk kwamen we op een plek uit waar we de rivier moesten oversteken. Alleen aangezien we nu in het regenseizoen (monsoon) zitten is de rivier gestegen. Dus zat er niks anders op om vol gas door de rivier heen te banjeren. Dit was wel even een punt van billenknijpen. Tijdens de oversteek had de chauffeur de meeste lol, die stopte lachend de truck om door het achterraam even een foto van ons te maken.

Terug aan wal begonnen we weer met klimmen. Op een gegeven moment was er een punt waar de truck niet meer verder kon en we te voet verder moesten. Nu wil ik niet zeggen dat ik een goede conditie heb maar de 'dhal bhat' (typisch Nepalees rijstgerecht) heeft mij genoeg energie gegeven om niet helemaal kapot te zijn toen we aankwamen bij het dorpJE. Het dorpje bestaat uit allemaal kleine huisjes sommigen gemaakt van klei en volgens mij zelfs mest, anderen cement en anderen gemetseld met de stenen uit de berg.

We werden hartelijk ontvangen door ama (zo noemt iedereen haar). Een klein tenger vrouwtje met een hart van goud. Ze zorgt voor iedereen, iedereen mag binnenkomen en wordt ontvangen met een kop thee. Nadat iedereen een slaapplek heeft uitgezocht, kregen thee en koekjes.

Overigens de bedden hier zijn extreem hard en klein. Je neemt een houten plank ter grote van een bed en legt er een stromat en een matras dat zo dun is dat het ook als een deken zou kunnen fungeren. Ohja gestrekt op je bed liggen is vrijwel onmogelijk. De bedden zijn nou niet bepaald ontworpen de westerse wereld. Gelukkig na zo'n lange tocht maakt het niet uit in wat voor bed je ligt, heb namelijk heerlijk geslapen die nacht.

De volgende dag zouden we met zijn alleen naar sikdel (de school waar aan we werken) vertrekken. Echter regende het en had het geen zin om naar sikdel te lopen. Dus hebben we grootste gedeelte van de dag gekaart en thee gedronken.

De tweede dag was wat beter, we vertrokken naar sikdel, wat ongeveer een 30min hike is. De heenweg is ong, 20min omlaag en 10min omhoog. De terug weg is 10min omlaag en 25min omhoog. De terugweg is altijd het zwaarst omdat je al een hele dag werk erop hebt zitten.

De afgelopen werkdagen waren een beetje eentonig. Omdat het toch nog veel regende tussen door kregen we een hamer en moesten we binnen stenen kleiner slaan om daar dan cement van te maken. Zo zagen onze eerste dagen er een beetje uit.

Tot vrijdag, dit is de dag dat je, als je wilt/moet, weer terug gaat naar Kathmandu. Ik, Julien (Australiër) en David (Amerikaan) bleven voor nog een week. Dat betekende wel dat we die dag nog moesten werken. Alleen waren wij gezegend door de 33 miljoen goden, er was namelijk zon! Dit betekende ook dat we eindelijk wat serieus werk kunnen verzetten. Die dag hebben we een paar uur flink doorgewerkt en hebben een veiligheidsmuur gebouwd, deze beschermd het weg slippen van modder. Daarna begon het helaas weer met regenen. De laatste twee uur was het droog en maakte de muur af, dronken onze thee en vertrokken terug naar het dorpje. Toen begon ons weekend. Twee en een halve dag rust, we zijn toen in de namiddag nog gaan frisbeen. Alleen omdat het die dag heel heet was heb ik ook veel gezweet. Volgende dag stond ik op met het gevoel dat ik een enorme kater had. Echter was het niet de alcohol die voor deze uitdroging heeft gezorgd. Alhoewel ze wel goede zelfgemaakte drank hebben, genaamd Roxy. Nee dit was door het harde werken en het niet genoeg water drinken. Na twee paracetamol en wat ORS voelde ik me al stukken beter.

Het eten is hier overigens heeeeeeel goed. In de ochtend krijgen we bijvoorbeeld wentelteefjes, pannenkoeken, dhal bat etc. De lunch en het avondeten is ook ontzettend lekker, je moet wel van rijst houden. Elke avond eindigen we met een kop thee en flink wat kaartspellen. Daarna tussen 21.00-22.00 gaan we naar bed.

Afgelopen zondag zijn weer een aantal nieuwe vrijwilligers bijgekomen, drie op precies te zijn. Georgia (Zuid-Afrika), Nils (Duitsland) en Jelle (Nederland). Ook zondag was een rustdag en hebben we vrij weinig gedaan. De volgende dag moesten we weer wat vroeger opstaan om naar werk te gaan.

Maandag is aangebroken en mijn hoofd voelt weer alsof het uit elkaar knalt. Na twee paracetamol en een goed ontbijt voelde ik me nog steeds niet goed genoeg om een hele dag te werken. Helaas moet ik de dag waarschijnlijk weer doorbrengen in mijn bed.

Ook de volgende dag viel tegen. Heb die nacht geen oog dichtgedaan door de hoofdpijn. Heb zelfs meerdere keren mijn maaginhoud eruit gegooid. Je kan dus wel zeggen dat ik het even goed te pakken had. Nu is het probleem dat ik nou niet op de meest ideale plek ben om ziek te worden. Gelukkig komt wel iedereen gelijk met allemaal oplossingen en mogelijke medicijnen die ik kan nemen. Maar met een lege en overstuurde maag leek mij bijvoorbeeld ibuprofen niet heel verstandig. Na even buiten te hebben gezeten werd ik door de vrouw des huizes naar binnen geroepen. Daar zat een wat ouder mannetje op een stoel (zover je het een stoel kan noemen) en ik moest daar tegenover zitten. Eerst voelde hij mijn beide polsen, daarna had hij een soort wierook staafje en rijst in zijn handen. Hiermee ging hij langs mijn gezicht en gooide telkens samen met het rondzwaaien van het wierook een paar reistkorrels naar buiten. Hij was tijdens deze ceremonie een onverstaanbaar gebed/lied aan het zingen. Toen de wierook op was, kreeg hij een bakje met daarin een vloeistof, god mag weten wat. Hier deed hij ook weer wat dingen mee en duwde dat bakje mijn kant op met de bedoeling dat ik het moest opdrinken. Eerst twijfelde ik, met al een zwakke maag een onbekend goedje naar binnen werken, is dat wel zo verstandig. Nou uiteindelijk niet, 10 min later hing ik weer met mijn kop boven de wc. Ach heb het in ieder geval geprobeerd. Ben toen maar binnen gaan liggen en ondertussen werd ik door drie vrouwen verzorgd. Ik hoefde geen arm of been te strekken.

Na een uurtje liggen kwam er een tweede misschien nog wel ouder mannetje aan. Bij deze zou het wel goed gaan beloofde ze me. Oké, ik dacht ben toch al ziek, laat het maar gebeuren. Wonder boven wonder hield ik het deze keer allemaal binnen. Ben toen weer gaan liggen. Heb mij wel in geen tijden zo slecht gevoeld, kon niet in slaap komen door de hoofdpijn, ik ademde heel snel en had nul energie om maar ook iets te doen. Het probleem was alleen dat ik niks anders kon dan liggen en uitzieken. Dus liet ik me maar lekker verzorgen, was op zich ook niet heel verkeerd. Na een paar uur begon mijn buikpijn af te nemen en kreeg ik zelfs een beetje trek. Ama kookte wat noodles voor mij en deed er wel wat langer dan normaal over maar heb alles op kunnen eten en binnen kunnen houden. Hierna nog een ibuprofen ingenomen en nog wat Nepalese medicinale dingetjes die ze me bijna door mijn strot duwden aangezien ze wisten dat wanneer ik het rustig aan zou doen dat ik het niet binnen zou houden.

Uiteindelijk hebben al die medicijnen wel geholpen en voelde ik me al snel stukken beter. Nog niet fit en zou ik zeker nog geen fysiek werk kunnen verzetten. Maar het was een stap in de goede richting. Aangezien mijn lichaam hierdoor helemaal van streek is geraakt heb ik besloten eerder naar Kathmandu te gaan en daar weer helemaal fit te worden.

De dag erna echter heb had ik alleen nog hoofdpijn. Dat is met wat ibuprofen en veel water redelijk te onderdrukken. Aangezien hier het weer eindelijk verbeterde besloot ik hier te blijven en gewoon op de reguliere dag, vrijdag, terug naar Kathmandu te gaan.

Heb de hele dag lekker buiten een boek gelezen en genoten van de serene rust en het prachtige uitzicht op de Himalaya. Zo slecht had ik het nou ook weer niet. Na een paar uur kwam Jelle terug. Helemaal uitgedroogd en ook een flinke hoofdpijn. De Nederlanders zijn, zoals we de laatste tijd ook met voetbal gewend zijn, snel uitgeschakeld. Echter begon ik me steeds beter te voelen en Jelle zich steeds slechter.

In de avond werd er Roxy (zelfgebrouwde drank) gehaald. Er werd goed gedronken alleen sloeg ik deze keer over. Had ook niet veel keuze want Ama zou me wat doen als ze me met Roxy zag. De anderen hoefde daar geen rekening mee te houden en dat gebeurde ook zeker niet. De hele avond muziek gedraaid, gepokerd en veel gelachen. Al met al een hele mooie avond.

Gister was voor mij de laatste dag in sikdel. Het was weer een warme dag en zonnige dag. Misschien wel de mooiste van alle dagen. De Himalaya was bijna volledig zichtbaar, alle toppen in ieder geval. Ben wel lekker slim geweest, ik heb mijn benen afgelopen woensdag niet ingesmeerd. Was er van overtuigd dat ik grootste gedeelte van de tijd in de schaduw heb gezeten. Zo zagen ze er gister niet naar uit. Mijn knieën enkels en voeten waren flink verbrand. Heel veel pijn deed het gelukkig niet maar het was niet fijn. Ook had niemand after-sun bij zich dus heb ik me maar weer goed ingesmeerd om het een beetje vettig te houden. Omdat het zo warm was en ik niet een zonnesteek of uitdroging wil riskeren en morgen weer in de probleem zonne kom heb ik besloten om niet te werken met dit weer. Het is hier toch echt een stuk warmer dan in Nederland en daar moet ik nog steeds aan wennen. Gelukkig was ik niet de enige die besloot thuis te blijven.

Wel besloot David dit weekend te blijven hier in sikdel. Dus dat betekende wel dat ik in mijn eentje met een begeleider terug zal gaan naar Kathmandu. Tijdens mijn twee weken hier in sikdel ben ik er wel achter gekomen dat ik meer wil meemaken van Nepal en misschien de laatste twee weken wil gebruiken om rond te reizen naar andere plekken in plaats van terug te gaan naar sikdel om te werken. De land heeft zoveel te bieden en ik wil er het maximale uithalen.

Vandaag hebben we (Jelle en ik) de terugtocht naar Kathmandu gemaakt. Een zware maar mooie tocht door bergen en jungle. Van een meertje met alleen maar zicht op stenen en rotsen tot bossen met bomen zo hoog als de hemel reikt. Het eerste deel van de hike was het weer prima te doen. Bewolking met een briesje die heerlijk verkoelend werkte. Het tweede deel begon de zon door te komen en daarna ook lekker te branden. Om te voorkomen dat ik me weer vebrand smeerde ik mijzelf zo goed mogelijk in. Hier dichtbij de evenaar is die zon wel ernstig sterk. Het zweten begon nu echt, alsof er opeens een kraan open ging. Het water gutste langs mijn lichaam als ik onder een douche stond. Tussendoor konden we ons gelukkig afkoelen door het stromend water, dit was best schoon en koel. In 1,5 uur denk ik ook 2,5 liter water naar binnen moeten werken tegen uitdroging. Na ong 3 uur lopen kwamen aan bij een klein plaatste waar we wat te eten en drinken kregen en toen begonnen we te lopen naar de bus. Onze zware hike zat er dan bijna op. We snakten beiden heel erg naar die busreis. Na een uur lopen hoorden we een claxon en dat betekende verkeer. We waren er bijna, mijn voeten voelden alsof ze in brand stonden. God wat was ik blij toen ik dan eindelijk rustig kon zitten. Helaas hadden we weer geen bus ingericht voor mensen langer dan 1.75. Nu had ik er niet heel veel moeite mee, maar Jelle is een echt lange Nederlandse kerel. Met zijn denk ik bijna 2.00m moest hij wel een stoel in het gangpad hebben. Veel mensen vonden het ook best bijzonder om twee kaaskoppen te zien, we werden flink aangekeken. Er werden zelfs stiekem foto's gemaakt, in ieder geval ze probeerde het. Misschien als ze hun flitser hadden uitgezet had ik het niet doorgehad. De bus reis duurde 1,5 uur maar dat was meer dan prima. We waren gesloopt, ook niet heel gek aangezien we beide net ziek zijn geweest.

Uiteindelijk kwamen we aan in Kathmandu, hier namen we afscheid van Luuk (begeleider) en namen we taxi naar het vrijwilligers huis. Hier aangekomen konden we weer een van de beste bedden regelen. Daarna even relaxed en bij gepraat met anderen. We hadden al besloten om niet bij rajesh zijn huis te eten maar zelf ergens wat te zoeken. Gelukkig wist ik nog een goed plekje in de buurt en zijn we daar gaan eten. Daar hebben we eerst twee hele grote bieren besteld en daarna twee pizza's met extra kaas. Echt heb nog nooit zo genoten van zo slechte pizza. Daarna nog een lassi (soort van yoghurt drink) als toetje en daarna terug gegaan.

Echt een mooi avontuur, sikdel is misschien wel een van de mooiste plekken die ik tot nu toe op aarde heb gezien. Het enige wat je daar hoort is de natuur. Geen auto's, geen vliegtuigen, geen toeters of bellen echt alleen de geluiden geprocedeerd door de natuur. Ohja echt de zuivere lucht is ook heerlijk, de geur van het gras en de riviertjes wanneer je door de bergen hiked. Ook het ziek zijn was een hele ervaring, de twee ceremonies, speciale Nepalese medicijnen allemaal ervaringen die ik voor de rest van mijn leven nooit meer zal vergeten. Moet je nagaan dat ik pas net over de helft ben van dit avontuur en wat er nog te wachten staat. Wat gaat mij deze aankomende twee weken brengen? Hopelijk net zo mooie momenten als afgelopen twee weken.

En jullie zullen daar natuurlijk ook deels van kunnen meegenieten. Morgen ga ik shoppen voor de kinderen in Sikdel. Wat ik de week daarna gaat doen is nog niet bekend. Misschien Pokhara of Chitwan National park. Jullie zullen het allemaal lezen en wees nog geduldig voor de foto's er zal een hele serie komen wanneer ik terug ben in Nederland. Dan kunnen jullie zelf oordelen ;P.

Namaste,

Shambhu

Een week gehad nog 4 te gaan!

Hey iedereen,

Afgelopen maandag was een rustige dag. Na heerlijk te hebben geslapen begon onze dag om 10.00. We kregen bij het begin een papiertje waar we onszelf in 5 woorden moesten beschrijven. Dit mochten goede en slechte eigenschappen zijn of soorten hobby's, sporten etc. Als het maar iets zegt over je als persoon. Wanneer je zoiets over jezelf moet zeggen is dat nog knap lastig. Dit heb ik uiteindelijk opgeschreven: Social, Analytical, piano player, Rowing en Math student. Dat laatste omdat ik aankomend jaar natuurlijk weer wiskunde ga studeren.

Deze moesten we even bewaren voor later. Eerst kregen we een soort les over de cultuur van Nepal, vooral over de religie. In Nepal zijn er meer goden dan inwoners. Er zijn namelijk 28 miljoen inwoners en 33 miljoen goden. Er wordt daar dus ook veel tijd en aandacht aan besteed. Maar ze staan ook open voor andere religies. Ze zullen je niet anders aankijken wanneer je bijvoorbeeld moslim of christelijk bent. Er is veel respect voor elkaar. Op die manier proberen ze de wereld te verbeteren. Wanneer ik lach naar iemand, misschien lacht die persoon naar zijn familie, de familie lacht naar al hun vrienden, dan lacht het hele land en dan lacht het land naar de wereld en dan lacht de hele wereld. Het is een prachtige gedachte en manier om zo in het leven te staan. Er is ook een speciale groet: je houdt je handpalmen tegen elkaar aan en tegen je borst en dan zeg je 'namasté'. Dit betekent ik buig onder u, wat betekent ik respecteer uw ziel en uw bestaan.

Na een les over de cultuur begonnen we met een opdracht om elkaar beter te leren kennen. We moesten allemaal onze briefjes die we eerder hebben ingevuld inleveren. Daarna werden ze weer verdeeld en moest je op basis van die 5 woorden je partner vinden. Uiteindelijk had iedereen zijn partner gevonden en werd je 1 keer geïnterviewd en moest je daarna de persoon op jou briefje interviewen. Na ong 20 minuten was iedereen klaar en moesten we elkaar voorstellen aan de groep.

Ohja ben nog vergeten te vertellen dat iedereen een Nepalese naam kreeg. De mijne is: Shambhu, elke naam hier heeft een betekenis. De mijne betekend, een bron van geluk, en dat ik graag anderen wil helpen. Dus ben ik er zeker tevreden mee.

Oké, terug naar het voorstellen. Ik werd als eerste voorgesteld aan de groep en daarna moest ik zelf ook weer iemand voorstellen. Zo zorgde je ervoor dat uiteindelijk iedereen door een ander werd voorgesteld. Wat mij verbaasde is dat iedereen echt onwijs goed Engels praat. Natuurlijk zijn er een paar die het lastig vinden maar ze doen goed hun best en uiteindelijk met gebruik van handen en voeten begrijpt iedereen elkaar.

Om daarna beetje los te komen gingen we naar buiten om een paar oefeningen te doen, zoals limbo dansen. Nadat iedereen weer beetje los was werden er afspraken gemaakt en gingen we weer terug naar binnen om te lunchen. Om 14.00 begon ons programma weer, we kregen les over de do's en don'ts in Nepal. We kregen te horen dat er eigenlijk meer don'ts dan do's zijn. Zal er een paar noemen. Je mag bijvoorbeeld niet iemands hoofd aanraken. Wanneer je eet dan eet je met je hand en dan alleen met je rechterhand. De reden hiervoor is dat je jezelf, nadat je naar de wc bent geweest, schoonmaakt met je linkerhand. Gelukkig zijn er ook genoeg vorken en lepels zodat je ook op de normale manier kan eten.

Afgelopen dagen hebben we ook wat taalles gehad. Na twee lessen kan ik nu vragen hoe iemand heet en waar hij/zij vandaan komt. Bijvoorbeeld, 'mero naam Shambhu ho' betekent mijn naam is Shambhu. Ook leren we kleine woordjes als ja en nee of dankjewel. Het is natuurlijk niet genoeg om een gesprek te hebben, maar wanneer je dhanyabaad zegt ipv thank you laat je wel zien dat je moeite steekt in de cultuur en dat waarderen de mensen hier enorm.

Verder hebben we ook al twee tempels bezocht. Als eerst zijn we naar de sleeping vishnu gegaan waar twee van de groep een presentatie hebben gehouden over de tempel. We mochten helaas niet dichtbij komen omdat we geen Hindu zijn. Nadat we de tempel hadden bezocht zijn we naar een klein winkeltje gegaan waar we Nepalese kleding op maat lieten maken.
Daarna terug naar de guesthouse gegaan en spelletjes gespeeld met de andere vrijwilligers.

De volgende dag bezochten de tweede tempel. Deze was echt enorm, de bouddhanaht stuppa. Een ontzettend mooie tempel, helaas konden we de ogen van de tempel niet zien. Door de aardbeving van vorig jaar zijn ze flink aan het renoveren en waren er dus stukken afgeschermd. Hierna konden we kiezen of we terug naar het huis gingen of dat we nog op stap gingen. We besloten om uit eten te gaan ergens in Kathmandu. In het begin was dit ook een heel goed idee, we hebben ergens op een dakterras gezeten en een Nepalees gerecht genaamd momo's gegeten. Eenmaal terug in het huis voelde ik me nog helemaal goed en was er niks aan de hand. Echter rond een uur of 03.00 ging het mis. Badend in het zweet werd ik wakker heel misselijk en mijn hele lichaam trilde. De momo's vielen niet echt lekker. Ik zal jullie de details besparen. Wel zei Rajesh, de directeur van de organisatie, dat je pas in Nepal bent geweest als je diarree heb gehad. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat ik in Nepal ben geweest.
De volgende ochtend voelde ik me al een stuk beter, maar nog steeds niet 100%. We begonnen de dag met een yoga sessie. Dit was heel ontspannend maar ook best pittig. De instructeur liet ons in houdingen staan waarvan ik niet wist dat mijn lichaam daar tot in staat is. Na de yoga sessie en ontbijt gingen we onze eigen lunch maken. Weet niet de naam van het gerecht maar het bestond uit een soort naan achtig stuk brood met aardappels gekookt in heel veel specerijen en kruiden. Het was een van de lekkerste maaltijden en niet alleen omdat we het zelf hebben gemaakt ;P.

Na de lunch kregen we een briefje, hierop stond in het Nepalees 3 producten die we op de lokale markt moesten kopen. In 3 groepen van 4 werden we opgesplitst en gingen we opzoek. Al heel snel hadden we de spullen en besloten we maar thamel, een toeristische plek in Kathmandu, te bezoeken. Verder bestond de dag voornamelijk uit relaxen en thuis lekker met iedereen kletsen en kaartspelletjes spelen.

Gister was uiteindelijk de laatste dag van de cultuurweek. We begonnen al vroeg, om 07.00 ontbijten zodat we om 07.30 konden beginnen met de hike. Dit duurde ongeveer 3 tot 4 uur. We hebben echt prachtige plekken gezien en ondanks dat het de hele tijd heeft geregend was het een hele mooie tocht. Na de hike thuis lekker uitgerust zodat we in de avond samen uit eten konden gaan.

We hebben daar in ontzettend leuk restaurantje gezeten waar we heerlijk hebben gegeten en echt een ontzettend gezellige avond hebben gehad. Eigenlijk iets te gezellig, we moeten namelijk altijd on 21.30 thuis zijn. Je raad het al, om 21.30 zaten we nog gezellig na te tafelen in het restaurant totdat iemand opmerkte dat we allang thuis hadden moeten zijn. Alleen had iedereen net wat te drinken, maar om niet in de problemen te komen dronk iedereen snel hun drankje op en besloten om zo snel mogelijk een taxi te vinden. Gelukkig is dat in Nepal geen probleem, we vonden snel 2 taxi's en waren we rond 22.15 thuis. Alleen de deur was op slot, gelukkig was er nog iemand wakker die open kon doen anders hadden we toch een klein probleempje gehad. Uiteindelijk dus toch binnengekomen en zijn we snel onze kamer ingegaan.

Vandaag is een rustdag, de cultuurweek is afgelopen en nu gaat het echte werk beginnen. Morgen vertrek ik naar Sikdel waar ik ga helpen aan het opbouwen van een school. Ze zijn al best ver, ze hoeven alleen nog het dak erop te zetten en de grond gelijk te maken. Het zal wel even anders dan normaal zijn. Er is daar bijna niks, het is back tot basic. Geen elektriciteit, geen normale wc, geen normaal bed. We kregen te horen dat we niks speciaal moeten verwachten, dit kan er alleen maar voor zorgen dat het een grote teleurstelling wordt. Er zijn wel een paar vrijwilligers teruggekomen uit Sikdel en ze zeggen allemaal dat het enorm mooi is daar en echt de moeite waard is. Heb er enorm veel zin in en verheug mij nu al op volgende week. Aangezien daar geen wifi is en hier in Nepal een simkaart regelen nog meer moeite kost dan een pistool in de Verenigde Staten zal ik voor een langere tijd niks kunnen laten weten. Wel betekend dat jullie alleen maar een langer verhaal kunnen verwachten wanneer ik weer terug ben in Kathmandu.

De wifi is hier niet heel goed dus voor de foto's zullen jullie nog even moeten wachten. Wel kan ik jullie garanderen dat het wachten de moeite waard is.

Wat is Nepal toch een prachtig land.

Ik spreek jullie snel weer!

Namaste,

Shambhu

Aangekomen in Nepal

Hey iedereen,

Na een toch wel lange vlucht (22 uur incl overstaptijd) ben ik gister veilig aangekomen in Kathmandu.

De eerste vlucht ging naar New Dehli, daar moest ik 7,5 wachten voordat ik naar Kathmandu zou gaan. Gelukkig kwam ik daar twee jongens tegen die dezelfde vlucht hadden en ben ik daar mee opgetrokken. Gelukkig maar, want in mijn eentje was het waarschijnlijk een hele lange zit geworden. Na 7,5 uur hadden we het hele vliegveld verkent en uiteindelijk konden we het vliegtuig in. Daarna nog 2 uur gevlogen en daar was ik dan, aangekomen in Nepal. Omdat ik van tevoren mijn visum al had geregeld kon ik zo doorlopen. Het wachten op de bagage duurde helaas wat lang en toen ik mijn tas had voelde ik dat hij helemaal doorweekt was, dus dat was wat minder. Daarna gedag gezegd tegen de jongens die ik in New Dehli heb ontmoet en ben op zoek gegaan naar mijn pick up.

Buiten aangekomen zag ik al snel een bordje met de naam van de organisatie: "The Green Lion". Ik werd gelijk meegenomen naar de taxi. Dit zijn echter niet de taxi's zoals in Nederland, nee dit zijn heel kleine Suzuki's die in geen honderd jaar door de APK zouden komen. Mijn tas ging op het dak en ik mocht voorin om alles goed te kunnen zien. Ze rijden daar links dus was het wel even wennen. Het was een bijzondere ervaring. In Nederland hebben we 100+ regels in het verkeer, hier 0. Ook wordt de claxon veel gebruikt maar hier betekent het meer van: " hier ben ik, let op". Dus het was heel hectisch maar het ging niet heel snel dus voelde het niet onveilig.

Na een half uur was ik aangekomen bij de guesthouse, hier werd ik vriendelijk ontvangen en heb ik zelfs een van de betere bedden gekregen. Aangezien ik in het vliegtuig niet tot nauwelijks had geslapen was ik erg moe. Ik was al 24 uur wakker en had heel veel zin om lekker mijn bed in te gaan. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan. Kwam namelijk gelijk allemaal andere vrijwilligers van verschillende nationaliteiten tegen: Nederlands, Australisch, Oostenrijks, Belgisch, Zweeds, Frans, Chinees en Spaans. Allemaal spreken ze goed Engels dus iedereen kan goed met elkaar communiceren.

Iedereen is ontzettend aardig en ik werd ook gelijk mee gevraagd om mee te gaan naar Tamal, een wat meer toeristische plek waar allemaal leuke winkeltjes en restaurantjes zijn. Bij het begin twijfelde ik een beetje omdat ik ook graag even wilde slapen, maar koos er uiteindelijk toch voor om gezellig mee te gaan. Ben blij dat ik die keuze gemaakt heb, ben hierdoor een beetje over mijn moeheid heen gekomen. En hierdoor heb ik gelijk een groep jongens en meiden leren kennen waarmee ik op kan trekken.

Nadat we de taxi terug hadden gepakt naar de guesthouse heb ik kort geslapen voordat we gingen eten. Dit heeft een beetje geholpen maar ik was alsnog erg moe. Het eten was goed te doen, één of andere noedelsoep met wat groente. Na het eten hebben we gezellig om de tafel nog gekletst en heb ik daarna nog wat gelezen.

Ik ga hier wel meer slaap krijgen dan in Nederland, je moet hier om 22.00 naar je kamer om te slapen. Gisteren vond ik dat niet heel erg aangezien ik redelijk moe was. Heb daardoor heerlijk kunnen slapen.

Momenteel is het nog heel rustig, vandaag komt er wel een hele nieuwe groep vrijwilligers, zo rond de 26. Omdat het vandaag nog rustig was kon ik nog douchen, wanneer het wat drukker wordt moet je rond 6.30 opstaan als je de eerste wilt zijn. Ohja ze hebben hier geen warm water, dus als je in de ochtend wilt douchen ben je gelijk wakker. Daarna om 8 uur ontbijten en dan begint de dag.

Vandaag is nog een rustige dag, meestal is zondag de dag dat je aankomt. Dus kan nu nog lekker rustig aan doen. Morgen zal ik beginnen met alle activiteiten, de zogenaamde cultuur week. Hierna zal ik dan gaan werken. Ik heb dan twee opties, optie 1 is naar een plaatsje waar de school opgebouwd moet worden. Dit is heel erg back to basic, geen elektriciteit, geen normale wc, een dun matje etc. De tweede optie is dat ik in de guesthouse blijf en ga werken bij een project in de buurt. Wel zegt iedereen dat je een keer optie 1 moet doen, het schijnt een bijzondere ervaring te zijn.

Er is hier dus genoeg te doen, vanmiddag gaan we weer de stad in om toeristische plekjes te bezoeken. Ik zal kijken of ik wat foto's kan maken en uploaden. Het internet is niet heel snel maar het werkt. Mijn avontuur is nu werkelijk begonnen en tot nu toe heb ik het enorm naar mijn zin hier.

Een bijzondere eerste dag en er zullen meer volgen.

Groetjes,

Sebastiaan